Oost-Spitsbergen en Bereneiland, in het rijk van de ijsbeer en ijs

We beginnen de dag met een rustige vaart door de zijfjorden van het spectaculaire Hornsund-gebied in het zuiden van Spitsbergen, genietend van het landschap van torenhoge bergtoppen. De berg Hornsundtind bereikt een hoogte van 1.431 meter, terwijl de top van Bautaen bewijst waarom de vroege Nederlandse ontdekkingsreizigers dit eiland de naam Spitsbergen gaven, wat "puntige bergen" betekent.

Er zijn 14 prachtige gletsjers in het gebied, en we hebben een goede kans om zeehonden en ijsberen tegen te komen.

De nabijgelegen kliffen van Sofiakammen zijn ook de thuishaven van duizenden paren nestelende drieteenmeeuwen en kleine alken, en 's avonds zien we misschien wel duizenden zadelrobben bronstig op de ijsschotsen bij Sørkapp.

We komen aan bij het zuidoostelijke uiteinde van Bereneiland, een geweldige plek om grote zeevogelkolonies te bekijken. De nabijgelegen broedkliffen maken deel uit van een uitgestrekt natuurreservaat waar grote schepen niet mogen varen.

Maar met onze Zodiacs zouden we wel in de buurt van kolonies kunnen varen die voornamelijk bestaan uit Brünniks zeekoeten en drieteenmeeuwen.

Daarna varen we in noordoostelijke richting naar Sorhamna, waar we nog dichter bij de zeevogelkliffen kunnen komen.

Even ten noorden hiervan, in Kvalrossbukta, zullen we de overblijfselen zien van een walvisstation uit het begin van de vorige eeuw.

Wij kunnen ook landen in een ondiepe vallei en (op veilige afstand) op zoek gaan naar grote jagers, grote zeevogels die bekend staan om hun sterke territoriumdrift.

Als we verder noordwaarts varen langs de oostkant van Bear Island, kunnen we oogverblindende scholen drijfijs tegenkomen.

Op weg naar Hopen kunnen we zee-ijs met bronstige zadelrobben tegenkomen. We landen aan de zuidkant van het eiland Hopen, bij Koefoetodden, waar de overblijfselen van de 17e-eeuwse walvisvaart te zien zijn. Via het nabijgelegen Bekkeskaret is een gemakkelijke route naar Kvasstoppen (190 meter) en de overblijfselen van een vliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog. Het radiostation Hopen is het meest afgelegen bemande weerstation in heel Spitsbergen.

Varend langs de westkant van de Tusenöyane (waar we in de zomer niet mogen landen) kunt u ijsberen en walrussen zien als we Risetreppen naderen. In deze prachtige kloof bevindt zich een drieteenmeeuwenkolonie. Tijdens onze wandeling kunnen we rendieren tegenkomen op de weelderige toendra.

Bij Ardalstangen gaan we aan land in een gebied met meren en verschillende soorten watervogels. Vlakbij, in Habenichtbukta, kunnen we op enige afstand kijken naar een overwinteringsplaats van 18e-eeuwse Pomor-trappers, die vaak jarenlang op dezelfde plek verbleven. Later in de middag landen we aan de zuidkant van Russebukta, bij een toendra met rendieren en geweldige wandelmogelijkheden.

Vandaag willen we landen bij de berg Stellingfjellet, in de buurt van de grootste kolonie van Brünnich's zeekoeten in Spitsbergen. Later op de dag zullen we aan land gaan bij de zelden bezochte kust van Zuid-Spitsbergen, bij de baai van Isbukta.

We zetten onze reis voort in Bell Sund, een van de grootste fjordensystemen van Spitsbergen. Door de oceaanstromingen is dit gebied iets warmer dan andere gebieden in de archipel, wat te zien is aan de relatief weelderige vegetatie.

Hier zijn uitstekende mogelijkheden om zowel van de geschiedenis als van de wilde dieren te genieten.

Een mogelijkheid is Ahlstrandhalvøya, aan de monding van de Van Keulenfjorden, waar stapels beluga-skeletten te vinden zijn. Deze overblijfselen van de 19e-eeuwse walvisslachting herinneren ons op indringende wijze aan de gevolgen van ongebreidelde exploitatie. Gelukkig zijn de beluga's niet met uitsterven bedreigd en is de kans groot dat u een groep tegenkomt.

Als alternatief kunnen we, terwijl we de fjorden van Bellsund doorkruisen, de toendra verkennen waar rendieren zich graag voeden, evenals rotshellingen waar kleine alken broeden.